Gedicht over eenzaamheid

Op de druk bezochte slotbijeenkomst van Coalitie erbij op 13 december in het Spoorwegmuseum las Els van Stalborch haar voor deze gelegenheid geschreven gedicht voor over ‘Eenzaamheid’. Coalitie erbij is het nationale samenwerkingsverband van maatschappelijke organisaties die elk op eigen wijze een rol spelen om eenzaamheid te bestrijden, o.a. het Rode Kruis, Humanitas, Leger des Heils en de Zonnebloem. Aangezien ‘Eenzaamheid’ nu op de kaart staat en de activiteiten worden overgenomen door het ministerie van VWS onder de naam ‘Coalitie Eenzaamheid’, heft de oude coalitie zichzelf na tien jaar op. De bijeenkomst werd door ca. 170 mensen bijgewoond. Het gedicht van Els werd na afloop aan elke deelnemer meegegeven.

Hoor je de stilte niet

Hij is vergeten welke dag,
stroperig de uren, die plakken
aan de nacht, hij weet niet
hoelang hij duren kan.

Het oog van de tv heeft hij dicht gedaan,
woorden kruipen nog langs lege muren
en zeggen niets,
beelden gaan aan hem voorbij
zonder dat hij ziet.

Hoor je de stilte niet

Zij heeft de wereld dichtgedaan,
is uit de tijd gegroeid en krom.
Ze denkt
wie heeft nog iets aan mij,
ik leef nu andersom.

Vroege jaren lichten op en
schijnen in haar dagen,
zij zou nog graag iets vragen,
maar aan wie.

Hoor je de stilte niet

Tussen het rumoer van stemmen
trilt een droeve snaar,
die niemand hoort, een woord
dat tevergeefs afketst
tegen holle zinnen,

hij weet niet
hoe hij moet beginnen,
hij neemt geen ruimte in.

Hij stampt zijn gedachten fijn
in de kom van zijn lege handen,
laat ze als ruis door zijn vingers
glijden en is even niet.

Niemand miste hem.

Hoor je de stilte niet

Een uitgestoken hand, een stil
gebaar,
erbij, je hoort erbij.

Het is moeilijk om te vragen,
je wilt niet weten,
je schuilt liever in blinde huid,
maakt geen geluid
en droeft.

Hoor je de stilte niet

Zij horen de stilte wel,
stroevend aan hun deur,
zij willen iets doen,
maar weten niet hoe,
komen anderen tegen,
samen rijgen zij een keten
van zacht en kleur
en langzaam, langzaam
wakkert vuur.

Voor wie zich durft te warmen
spreiden zij een geur
van herkenning om hen heen,
samen eten, praten, delen
maakt niet zo alleen,
geeft ruimte en licht
aan bewolkte vragen.

Misschien is eenzaamheid
beter te verdragen als
er iemand is die ziet.

Hoor je de stilte niet

Soms zingt zij een lied van vreugde,
soms van verdriet.

10 jaar lang kon haar stem
niet meer verwaaien en gaf hoop,
woorden ingebed in zoveel geven
blijven nu voor altijd kleven
aan het Centrum
tegen Eenzaamheid.

Totdat de stilte is afgezet.

Els van Stalborch