Eenzame uitvaart #18, De Grote Vakantie

Daelwijck, Utrecht, 29 juli 2013-07-29

Dichter van Dienst: Ingmar Heytze

Verslag: Nanne Nauta

Het is vakantietijd en er is een hittegolf. Terwijl ik in Frankrijk aan de voet van de Pyreneeën verblijf, stromen de overlijdensberichten binnen. Op teletekst bezwijken vooral bekende mensen. Thuis in Utrecht verlaten de wat minder bekenden ons zoals een geliefde achterbuurvrouw en ook bij de gemeente is het spitsuur qua meldingen. Niet al die meldingen zijn uitvaarten waar wij bij betrokken zijn. Gelukkig maar, want in deze periode is het ook voor de organisatie van Eenzame Uitvaart puzzelen wie beschikbaar is voor een gedicht, wie voor een verslag.

Halverwege de terugweg naar Nederland komt er een vraag binnen van de gemeente. Met excuses dat het bericht laat is, maar er dreigt, tegen de verwachting in, toch een eenzame uitvaart. De heer van der Linden is overleden. Vanaf afgelopen februari heeft hij op de IC van het UMC gelegen. Een half jaar op een IC is lang en ook al weet je dat het verblijf daar aangenaam kan zijn, het is natuurlijk wel de bedoeling dat je weer vertrekt als de tijd daar is, maar dan wel rechtop naar je woonplaats, naar Valkenswaard bijvoorbeeld.

Vanuit de FNAC in Lille meld ik dat ik aanwezig kan zijn maar alleen voor verslag. Ingmar meldt zich voor het gedicht. We treffen elkaar op de parkeerplaats van Daelwijck. Ik lees de laatste versie van zijn gedicht door, dat heel toepasselijk over ‘de grote vakantie’ gaat. We ontmoeten de dragers, de uitvaartleidster. Als de kist wordt voorgereden kijken we allemaal nog eens om ons heen. Nee, echt niemand, en zonder dat ik daar in dit verslag op in kan gaan, dat blijft ons in dit geval verbazen. Het lijkt wel of in de omgeving van de heer van der Linden iedereen op vakantie is met onbekende bestemming.

De kist komt uit de auto en tot ieders verrassing heeft hij bagage bij zich. Een reiskoffer. Als wij ons in een stoet op weg begeven naar het graf mag de koffer niet mee. Left luggage. We lopen in processie langs eiken die behandelt zijn tegen processierupsen. Bij het graf leest Ingmar het gedicht en dan zakt de kist. Op de terugweg nog steeds de verbazing over het eenzaam zijn van deze uitvaart, over de koffer, waar gaat die heen. Over eenzame uitvaart.

De Grote Vakantie

voor Paulus Wigo Alfred Johannes van der Linden,

6-9-1947 – 21-7-2013

Het was ook weer om dood te gaan.
Tegen tropisch aan. Dan gaan er meer,
vertelt de dame van het reisbureau.

Wie kisten draagt heeft deze dagen
haast: leven is zweten met bonkende
slapen, gebrek aan water, het bederf

gaat sneller dan je durft te vragen.
Wie nu voor het laatste raadsel staat
ziet zijn gedachten vlug verdampen,

mijn woorden drijven uit het zicht als
weerballonnen in de avondschemer,
onderweg naar koele, ijle lagen.

Ergens, hoop ik, moet uw eiland zijn,
een paradijselijk hotel, all-in, voor wie
vandaag blijft liggen waar hij viel,

honderd kilometer van Valkenswaard,
vier vrouwen blijven achter, verhinderd –
wie weet wat een ander moet dragen

aan koffers vol praktische bezwaren.
We staan voor een verhaal vol vragen.
De reisgids is vaag op alle punten,

Ik weet ook niet waar iedereen
de hele tijd naartoe moet – we zijn
strepen in de lucht. Behouden vlucht.

© 29-07-3013 | Ingmar Heytze

Verslag: Nanne Nauta