Een zeehond op de Oudegracht

Op 27 augustus 2015 zwom een zeehond in de Oudegracht. Aanleiding voor verschillende Gildedichters in de pen te klimmen. Alexis de Roode maakte er een Stadsgedicht over. Hieronder leest u het resultaat.

Een soort hond

Doe het niet zeiden ze
je bent er niet gewenst
het is gevaarlijk
je verdrinkt in een sluis

maar de vis raakte op
ik geloofde in mezelf
in avontuur
in grachten vol vis

het was een lange tocht
en het was inderdaad gevaarlijk
tussen containerschepen door
rivieren op, kanalen in

maar ik bereikte die stad
en zwom in de gracht
mijn kop hoog boven water
trots als een zeekomkommer

ik zag die tweepoters ademhappen
ze leken ongevaarlijk
ik ging heel even aan land
om die stad wat beter te bekijken

ik werd meteen opgepakt
en afgevoerd in een busje
gevangen gezet in AZC Pieterburen
teruggezet in zee

ik hap in een plastic zak
als ik mijn ogen sluit zie ik ze nog
zilveren zoetwatervisjes
die nooit een zeehond hadden gezien

mijn zusjes draaien om mij heen
ik vertel ze hoe de voorntjes
vanzelf in mijn mond zwommen
ongeloof en hoop in hun ogen

ik weet nu de weg
deze zomer of de volgende
dan gaan we, niet alleen
maar met duizenden

Alexis de Roode

—

Op een ringelrob

Een ringelrob zwom blij van zin
De Oudegracht van Utrecht in.
Daar raakte hij de richting kwijt
En werd gevangen, tot zijn spijt:
‘Een afslag verder’, sprak het beest,
‘Was ik een singelrob geweest’.

Peter Knipmeijer

—

ZEEHOND IN UTRECHT

Een zeehond verdwaald in de gracht van de stad
Klaagde bedroefd, het zoeken wat zat:
Ik reis zelf het liefste naar zee per ov
Maar kom hier niet verder dan Westplein Wijk C
Het station verderop is al jaren blijkbaar
Alleen maar per brug niet per water bereikbaar

Ruben van Gogh

—

Op een zeehond

Een zeehond maakte onverwacht
Een tochtje door de Oudegracht
Tijdens een pauze op de werf
Sprak hij ontroerd: ‘Voordat ik sterf
Kom ik hier nog een keer weerom
Voor het beklimmen van de Dom

Peter Knipmeijer